Israel Greece Friendship Association

Israel Greece Friendship Association

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Αρθρο του Αξιότιμου Εβραίου Ελληνα Ραββίνου κ. Μοντερχάι Φριζή για την Γενοκτονία των Ποντίων.



Θα ηθελα να αναφερω καποια πραγματα περι της επαισχυντης τοποθετησης του υπουργου παιδειας Ελλαδας , φιλη, σχετικα με τη γενοκτονια των Ποντιων.
Χρειαζεται να τονιστει εξαρχης πως η γενοκτονια των Ποντιων ειναι αναμφισβητητο ιστορικο γεγονος. Και οχι μονο η γενοκτονια των Ποντιων, αλλα και η γενοκτονια των Αρμενιων, αλλα και των Ελληνικων πληθυσμων της Μικρας Ασιας, απο τον τουρκικο μουσουλμανικο κρατος και πληθυσμο.
Δευτερον πρεπει να τονιστει πως το εβραϊκο κρατος του Ισραήλ, θα επρεπε ηδη απο καιρο να αναγνωρισει αυτες τις γενοκτονιες, απο πλευρας ηθικου δικαιου, και οχι πολιτικης σκοπιμοτητας.
Δυστυχως ομως, ενα κομματι των συγχρονων Ελληνων ποντιακης καταγωγης διακατεχονται απο εναν αντισημιτισμο/αντιεβραϊσμο, που βρισκει απηχηση στην υποστηριξη ιδιως της ναζιστικης γιαφκας της ΧΑ και σε μια συνεχη αδικη και ασκοπη συγκριση της ποντιακης γενοκτονιας με το Εβραϊκο Ολοκαυτωμα. Και χειροτερα ακομη. Υπαρχει μια προσπαθεια υποβαθμισης και αρνησης του Ολοκαυτωματος, εις "χαριν" αυτων των γενοκτονιων.
Ας ειμαστε λοιπον ξεκαθαροι. Ο φιλης, ως ιδεολογικο φρουτο του συριζα και της "προοδευτικης λιμπεραλ προγκρεσιβ" αριστερας, προωθει μια συγκεκριμενη ατζεντα θολοκουλτουρας, καπηλευσης της ιστοριας και απαλλοτριωσης-ισοπεδωσης καθε εθνικης, θρησκευτικης και οικογενειακης αξιας και ιδανικου. Ειναι πολυ φυσικο για αριστερους αυτου του ειδους να προβαινουν σε τετοιου ειδους δηλωσεις, ιδιως οταν στοχευουν εναν αρκετα εθνικοφρονο και παραδοσιακο πληθυσμο. οπως ειναι οι Ποντιοι. Σε μεγαλη εκπληξη πολλων, δυστυχως και μεσα στο Ισραηλ υπαρχει μια τετοια ισοπεδωτικη ακρο-αριστερη ολιγαρχικη κλικα, αποκομμενη απο την συντριπτικη πλειοψηφια του εβραϊκου λαού στο Ισραηλ, που κατεχει ομως καιριες θεσεις εξουσιας, απο τις οποιες βαζει συνεχως τρικλοποδιες στις δημοκρατικα εκλεγμενες πατριωτικες ισραηλινες κυβερνησεις, η οποια εκφραζεται πολιτικα απο το μειοψηφικο κομμα του 'Μερετς" και διαμεσου εκατονταδων ολιγαριθμων αλλα καλοπληρωμενων αντι-εθνικων ΜΚΟ. Επομενως Ελλας και Ισραηλ, Ελληνες και Εβραιοι/Ισραηλινοι βρισκονται ακριβως στην ιδια θεση. Οι οποιοι "Εβραιοι" που δινουν πλατες σε αυτην την ισοπεδωτικη εκστρατεια της λεγομενης "νεας ταξης", σαν τον αισχρο σορος, δεν αποτελουν παρα προδοτες του ιδιου τους του λαου και πιστης.
Στην προβοκατορικη λοιπον ερωτηση, για το αν ο φιλης τολμουσε να πει το ιδιο και να αμφισβητησει το Ολοκαυτωμα των Εβραιων, η απαντηση ειναι πως "ναι". Ναι, αλλα πιο καλλυμενα. Πιο υπουλα. Αν μη τι αλλο, η αρνηση του Ολοκαυτωματος ή η προπαθεια μειωσης του, δεν ειναι μονο "προνομιο" των "αναθεωρητων" φιλοναζιστων και νεοναζιστων, αλλα αποτελει και γνωστη πολιτικη αρκετων "προοδευτικων" αριστερων που πλασαρρουν τα τεκτενομενα στη Γαζα ως δηθεν "ολοκαυτωμα" ή και ακομα χειροτερα απο το Ολοκαυτωμα.
Ο φιλης και οι ιδεολογικοι του "συντροφοι", ισως δεν εχουν τα κοτσια να αμφισβητησουν αμεσα το Ολοκαυτωμα, διοτι απλα η πλειοψηφια του εβραϊκου λαου δεν θα τους αφησει. Γι'αυτο, οι Ποντιοι δεν υα επρεπε να κατηγορουν τους Εβραιους που αγωνιζονται για τα δικαια τους, οπως πρεπει, αλλα θα επρεπε να τους μιμηθουν. Ο φιλης και οσοι σαν αυτον, πρεπει να παρουν ποδι και να ζητησουν δημοσια συγνωμη.
Απο την αλλη, οι πατριωτικες δυναμεις στην Ελλαδα και η ποντιακη κοινοτητα, θα πρεπει να ειναι δυο φορες πιο προσεχτικοι με τους 'εθνοσωτηρες' της ναζιστικης γιαφκας της ΧΑ, που χρησιμοποιουν το προσωπειο του ελληνικου εθνικισμου-πατριωτισμου, για να προωθησοθν την δικια τους εθνικο-σοσιαλιστικη/ναζιστικη αντζεντα που εχει την Ελλαδα και τον ελληνικο λαο γραμμενους στα παλια τους τα παπουτσια, οπως ακριβως πραττουν κια οι αναρχο-κομμουνιστες. Το ιδιο προσεχτικοι θα πρεπει να ειναι και οι μαρτυρικοι βορειο-ηπειρωτες.
Μαυρο λοιπον στον φιλη και στην ισοπεδωση της Ιστοριας, της Μνημης, των πατριωτικων Αξιων και Ιδανικων. Λαος που ξεχνα το παρελθον του, ειναι καταδικασμενος στο να το ξαναζησει. Και λαος χωρις παρελθον, ειναι λαος χωρις παρον και μελλον.
Ραββινος Μορντεχάϊ Φριζής

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Νέα ένταση στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ!!!

Τέθηκαν υπό κράτηση από μονάδες ασφαλείας του Ισραήλ, 9 Τούρκοι πολίτες
Του Νίκου Στέλγια
Το νέο συμβάν έρχεται την στιγμή που ο ισραηλινός και ο τουρκικός τύπος φέρνουν στο προσκήνιο την μυστική διαπραγμάτευση των δυο κυβερνήσεων.








Μια νέα ένταση έχει ξεσπάσει στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ τις τελευταίες ώρες με την κράτηση και την απέλαση Τούρκων πολιτών και δημοσιογράφων από το Ισραήλ. Όλα ξεκίνησαν όταν μια ομάδα Τούρκων πολιτών και δημοσιογράφων επιχείρησε να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ δια μέσου του Αεροδρομίου Μπεν Γκουριόν.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, πριν από λίγες ώρες, 9 Τούρκοι πολίτες τέθηκαν υπό κράτηση στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν από τις Αρχές του Ισραήλ, λίγο πριν αναχωρήσουν για την Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν ο τελικός τους προορισμός. Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόκειται για τον Χασάν Οζτούρκ, Αρχισυντάκτη της Ulke TV, τους Οζντάν Αϊβάζ και Χουσείν Γκιουνάι της TRT Haber, την Χαλιμέ Κιοκτσέ της εφημερίδας Star, τον Λεβέντ Ουσλούμ Αντιπρόεδρο του Memur-sen και τέσσερεις ακτιβιστές – Κεμάλ Οζντάλ, Ντουρντάν Οζντάλ, Φατίχ Μπολτζάν, Σουμεϋρά Μπολτζάν, οι οποίοι τέθηκαν χθες υπό πολύωρη κράτηση στο αεροδρόμιο του Μπεν Γκουριόν.
«Τεθήκαμε υπό κράτηση στο Αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν μία ομάδα δημοσιογράφων και ακτιβιστών. Μας ανέκριναν τον καθένα προσωπικά», έγραψε σε μήνυμά της στο twitter η Κιοκτσέ. Σε επόμενο μήνυμά της, η Κιοκτσέ συμπλήρωσε ότι ενημερώθηκαν ότι απελαύνονταν, και ότι τους απαγορεύτηκε η είσοδος στο Ισραήλ για 10 χρόνια.
Στο μεταξύ ανακοίνωση για το θέμα εξέδωσε σήμερα το τ/ΥΠΕΞ. Στην ανακοίνωση αναφέρεται : «Τέθηκαν υπό κράτηση από μονάδες ασφαλείας του Ισραήλ, 9 Τούρκοι πολίτες, εκ των οποίων 4 μέλη του Τύπου και 5 μέλη οργανώσεων της Κοινωνίας Πολιτών, που έφτασαν στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ, στις 25 Ιουνίου, προκειμένου να συμμετέχουν σε γεύμα ιφτάρ στην Ιερουσαλήμ. Καταδικάζουμε την απέλαση των επτά από αυτούς τους πολίτες μας - όλους με εξαίρεση τα δύο μέλη της TRT. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι έθεσαν υπό κράτηση για ώρες τους πολίτες μας στο αεροδρόμιο, παρά τις προσπάθειες του Υπουργείου μας και της Πρεσβείας μας στην Άγκυρα, και παρά το γεγονός ότι είχαν θεώρηση που ίσχυε, δεν τους δόθηκε δυνατότητα εισόδου στη χώρα. Για τούτη τη συμπεριφορά τους δε, δεν προέβησαν σε καμία ανακοίνωση. Καλέσαμε τον Επιτετραμμένο του Ισραήλ στο Υπουργείο μας για να γνωστοποιήσουμε την αντίδρασή μας σχετικά με το θέμα και την προσδοκία μας για εξηγήσεις».
Το νέο συμβάν έρχεται την στιγμή που ο ισραηλινός και ο τουρκικός τύπος φέρνουν στο προσκήνιο την μυστική διαπραγμάτευση των δυο κυβερνήσεων για την τελική αποκατάσταση των διμερών σχέσεων.

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ: ΕΝΑ ΕΠΕΙΓΟΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ


Του πρωτ. Βασιλείου Θερμού
Μερίδα του ελληνικού λαού χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από την τάση να ανακαλύπτει παντού ξένο δάκτυλο, απόρρητα παρασκήνια, συνωμοσίες εις βάρος της πατρίδας μας και της πίστης μας, με έντονη τη συμμετοχή των Εβραίων σε αυτά. Τα τελευταία 2 χρόνια, όμως, το κακό παράγινε.
Τα βρώμικα νερά της συνωμοσιολογίας και του αντισημιτισμού πάντοτε και παντού επικρατούν σε καιρούς ανασφάλειας και φόβου. Η ξαφνική και ισοπεδωτική οικονομική κρίση έχει ωθήσει πολλούς συμπολίτες μας να βεβαιωθούν ότι σκοτεινά κέντρα, εμπνεόμενα από τον σιωνισμό, απεργάζονται τον αφανισμό της Ελλάδας, τόσο τον πολιτισμικό όσο και τον οικονομικό. Κάποιοι που πρόσφατα ανακάλυψαν τις δυνατότητες του διαδικτύου έχουν πλέον τραπή σε αχαλίνωτα σενάρια τα οποία διαδίδουν ηλεκτρονικά: πάντα κάτι πονηρό βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα, πάντα κάποιοι «ειδήμονες» θα διαφωτισουν τους «αφελείς» για τις σκοτεινές πλευρές ορισμένων δημόσιων προσώπων, πάντα τα διάφορα μέτρα λαμβάνονται με απώτερο σκοπό να πληγή η πίστη και η πατρίδα. Αρχής γενομένης από τη περιβόητη (και τελικά διαψευσθείσα) δήλωση του Κίσινγκερ εναντίον του ελληνισμού μέχρι την άποψη ότι τα ταχυδρομικά τέλη των εντύπων αυξήθηκαν ώστε να χτυπηθή ο εκκλησιαστικός λόγος!
Κάθε κοινωνία διαθέτει τις παράνοιές της, κάθε λαός έχει τους συνωμοσιολόγους του. Αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, όμως, ξεπερνά κάθε φαντασία. Με αφορμή το σοκ των οικονομικών μέτρων έχουν απελευθερωθή πλήθος από φοβίες που φώλιαζαν στο φαντασιακό των Ελλήνων. Με κορυφαίο σύμπτωμα την παλιά καταστροφική πληγή του αντισημιτισμού, η οποία κάποτε αιματοκύλισε τον κόσμο.
Το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό έτσι κι αλλιώς, γίνεται όμως τραγικό όταν βλέπουμε να το υποδαυλίζουν και εκκλησιαστικά πρόσωπα. Μερίδα κληρικών, όλων των βαθμών, καθώς και λαϊκών θεολόγων και άλλων πιστών, έχουν προσχωρήσει άνευ όρων σε αυτή την παράνοια. Έχουν υιοθετήσει άκριτα τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» αγνοώντας ότι αποτελούν χαλκευμένη προβοκάτσια εις βάρος των Εβραίων! Έχουν ασπαστή τη θεωρία ότι για όλα τα δεινά του ελληνισμού φταίνε οι Εβραίοι! (Το επικαλέστηκε και ο Χίτλερ για να κάνει τον λαό συνεργούς του). Έχουν αγκαλιάσει κάθε αλλοπρόσαλλη ή ανεύθυνη αντικαθεστωτική κίνηση, δηλαδή λένε αντανακλαστικά «όχι» σε ό,τι προέρχεται από φορείς της εξουσίας, νομίζοντας ότι ενσαρκώνουν ένα νέο αντιστασιακό φρόνημα. Δεν προκαλούν έκπληξη όλα αυτά αν σκεφθούμε πως υπήρξαν κληρικοί που προ ετών διατύπωσαν δημόσια την κατηγορία ότι όσοι προωθούν τη λειτουργική ανανέωση υπηρετούν τα σχέδια της «Νέας Εποχής»! Η είσοδος και κληρικών στην παράνοια συνιστά πραγματικότητα λίαν ανησυχητική για την Εκκλησία και για τον τόπο.
Ουδείς είναι τόσο αφελής ώστε να αγνοεί πως η πολιτική διαθέτει νοσηρά παρασκήνια και πως οι εξουσίες του αιώνος τούτου είναι πάντοτε βουτηγμένες στα συμφέροντα. Ουδείς επαρκώς ενημερωμένος πολίτης παραγνωρίζει τις ενίοτε σατανικές μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος. (Ο Παπαδιαμάντης ονόμαζε «διαρκή αντίχριστον» την πλουτοκρατία). Εδώ, όμως, πρόκειται για κάτι άλλο. Αυτό που ενοχλεί εδώ είναι η νοοτροπία εκείνων των χριστιανών (παρόμοια με της Αριστεράς) η οποία ωθεί κάποιους να γίνονται εκούσια περιθωριακοί, στο να διαλέγουν να στέκονται πάντα στο «αντί», για να μπορούν να βρίζουν ατεκμηρίωτα. Ενοχλεί η συλλήβδην στοχοποίηση ενός βασανισμένου λαού όπως ο εβραϊκός, τον οποίο ταυτίζουν με εγκλήματα της ηγεσίας του και των λίγων σιωνιστών. Ενοχλεί η μεγαλομανής αντίληψη πως η Ελλάδα αποτελεί κέντρο του κόσμου και άλλη δουλειά δεν έχουν οι ισχυροί παρά να βυσσοδομούν εις βάρος της.
Δεν είναι τυχαίο πως περισσότερο ευάλωτα στις προβληματικές αυτές στάσεις είναι άτομα τα οποία διαβάζουν λίγο, σκέφτονται υπεραπλουστευτικά, συνηθίζουν να ενημερώνονται αποκλειστικά ή κυρίως από το διαδίκτυο. Στην επαρχία και στα λαϊκά στρώματα των μεγαλουπόλεων φαίνεται πως η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός ανθούν περισσότερο.
Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν κοινωνιολογικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον, διότι δείχνουν πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες οι οποίες αποτελούν ευκολώτερο στόχο χειραγώγησης: απλά, όπως αυτή ελάμβανε χώρα από τους πολιτικούς στο παρελθόν, τώρα την επιχειρούν οι δήθεν «ειδήμονες» καθώς και πρόσωπα κύρους, όπως κληρικοί. Στην πραγματικότητα πρόκειται δηλαδή για μάζες, που δεν διαμορφώνουν προσωπική γνώμη αλλά άγονται και φέρονται από εκείνους που ξέρουν πώς να τις ξεσηκώνουν.
Τα προβλήματα με τις στάσεις που περιέγραψα είναι δύο. Από τη μια, αποπροσανατολίζεται ο πολίτης από την κύρια ευθύνη του, την μετάνοιά του δηλαδή για όσα δεινά και ο ίδιος, με την πονηριά ή με τη ολιγωρία του, επεσώρευσε στον δημόσιο βίο και στην οικονομία. Αποθαρρύνεται από την εσωτερική αλλαγή του για την οποία πρέπει να εργασθή ώστε να επικρατήσει κάποτε επιτέλους και στον τόπο αυτό η ευνομία αντί για τις διαπλοκές συμφερόντων. Με άλλα λόγια, η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός είναι κατ’ ουσίαν λαϊκιστικά μεγέθη, διότι χαϊδεύουν τον Έλληνα ψιθυρίζοντάς του πόσο σπουδαίος και αθώος είναι, ένα θύμα των κακών της εκάστοτε εποχής.
Το άλλο πρόβλημα είναι πνευματικό. Τα μεγέθη αυτά νοθεύουν την ίδια την ουσία του χριστιανικού μηνύματος. Αντί ο πολίτης να θέτει σε προτεραιότητα την ιδιότητα του πιστού και να αγωνίζεται να αποτελέσει «ζύμη» και «άλας» μέσα στην εποχή στην οποία εκλήθη από τον Θεό, εθίζεται στο αίσθημα του αδικημένου, του σπουδαίου, του εγωκεντρικού, του χολωμένου, του μισούντος, και εν τέλει του συκοφάντη. Αντί να θεραπεύονται, δηλαδή, διεγείρονται τα χαμηλά ένστικτα και πάθη του «φυσικού» ανθρώπου και ματαιώνεται η πνευματική ανάκαμψη του.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, και πριν γιγαντωθή περαιτέρω (αφού αγνοούμε για πόσο καιρό ακόμη η πατρίδα μας θα δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση), φρονώ πως η ποιμαίνουσα Εκκλησία οφείλει να ενεργήσει άμεσα και κατάλληλα. Υπάρχει ένα επείγον ποιμαντικό πρόβλημα το οποίο οφείλουμε να μην υποτιμήσουμε καθόλου και ενώπιον του οποίου θα πρότεινα τις εξής δράσεις:
-Να καταδείξουμε στους πιστούς ότι αμαρτάνει ενώπιον του Θεού όποιος υιοθετεί στάσεις απορριπτικές ή προσβλητικές για κάποιο έθνος. Το έθνος μας είναι ένα από όλα, με τις αρετές του και με τα ελαττώματά του. Ευλογήθηκε μεν από τον Θεό πλουσιοπάροχα αλλά σαν τον αρχαίο Ισραήλ: όχι για καύχηση αλλά για να μεταδώσει τις δωρεές. Τελικά, είτε μας αρέσει είτε όχι, η σύγχρονη πραγματικότητα το αποδεικνύει μέχρι τώρα ανίκανο και ανάξιο των ευεργεσιών αυτών.
-Να επισημάνουμε πως η καχυποψία, η εμπάθεια, καθώς και η εύκολη αποδοχή και διάδοση αναπόδεικτων κατηγοριών, συνιστούν πνευματικό πρόβλημα, πιθανόν και κώλυμα Θείας Κοινωνίας.
-Να τονίσουμε πως με τη συνωμοσιολογία και τον αντισημιτισμό προσφέρουμε χείριστες υπηρεσίες στην πατρίδα μας: διατηρούμε για τους εαυτούς μας μεγαλειώδη εικόνα η οποία έρχεται σε γελοία αντίθεση με την τωρινή μας κατάντια, ακυρώνουμε τη όποια προσπάθεια ανασύνταξης και αλλαγής νοοτροπίας, εκκολάπτουμε το «αυγό του φιδιού» το οποίο κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θα λάβει στο μέλλον, και εν τέλει στοχοποιούμε την χώρα μας στην Ευρώπη ως μια κοινωνία ιδιόρρυθμη και άνομη που ζη με φαντασιώσεις και φέρνει στην εξουσία ακροδεξιούς.
-Να διδάξουμε ότι γινόμαστε άξιοι διάδοχοι των σπουδαίων προγόνων μας, όχι με εθνικιστικές και αδιέξοδες κορώνες, αλλά με συστηματική και μεθοδική εργασία ηθικής αναδιοργάνωσης και κοινωνικής ανασύνταξης.
-Να καταστήσουμε σαφές ότι σωστός πολίτης είναι ο υπεύθυνος πολίτης. Εκείνος δηλαδή που δεν επωφελείται ο ίδιος από την φαυλοκρατία και αναξιοκρατία, έτσι ώστε να έχει το ηθικό σθένος της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας. Και φυσικά διατηρεί ακέραιη την ευθυκρισία του ως προς τους πολιτικούς αλλά με τρόπο νηφάλιο και ακριβοδίκαιο.
Καθώς οδεύουμε προς ριζικές αλλαγές του ελληνικού κομματικού χάρτη, πιθανόν και της κοινωνίας ως συνόλου, είναι καιρός νομίζω να συμβάλουμε ως Εκκλησία στη διαμόρφωση ενός Έλληνα ωριμότερου πολιτικά και κοινωνικά. Δυστυχώς, όπως η δεκαετία του 1980 (με τις αμέτρητες κοινοτικές επιδοτήσεις που διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην ανάπτυξη) υπήρξε η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τη χώρα, έτσι και οι δεκαετίες του 1990 (με το «Μακεδονικό») και του 2000 (με τις ταυτότητες) υπήρξαν χαμένες ευκαιρίες για την Εκκλησία. Προωθήθηκε η εσωτερική «κατανάλωση» και όχι η γνήσια εκκλησιαστική ανάπτυξη και αναδιοργάνωση.
Ας μην συνεχιστή το κακό.

Γιατί το Ισραήλ δεν θέλει να πέσει το καθεστώς Assad

Γιατί το Ισραήλ δεν θέλει να πέσει το καθεστώς Assad

 το Ισραήλ έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον πρόεδρο Μπασάρ αλ - Άσαντ από ό, τι σε οποιονδήποτε πιθανό διάδοχο.
Tο Ισραήλ έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον πρόεδρο Bashar al-Assad από ό, τι σε οποιονδήποτε πιθανό διάδοχο.
«Better the devil we know than demons we can only imagine if Syria falls».
Δήλωση που αποδίδεται σε κορυφαίο αξιωματούχο των ισραηλινών υπηρεσιών πληροφοριών.
Τον Οκτώβριο του 1995, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν τηλεφώνησε στον Αιγύπτιο πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ για να τον ενημερώσει ότι η ειρήνη ήταν στο χέρι του Ισραήλ και της Συρίας. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Ράμπιν ήταν νεκρός, σκοτώθηκε από έναν αντιδραστικό φανατικό Εβραίο Ισραηλινό. Η ειρηνευτική συμφωνία που ανέφερε ο Ράμπιν κατέρρευσε λίγο καιρό μετά. Αλλά, οι ελπίδες του Ισραήλ για μια τελική συμφωνία με το καθεστώς Άσαντ κατάφεραν να επιβιώσουν. Υπήρξαν τέσσερις διαδοχικές προσπάθειες από τους ισραηλινούς πρωθυπουργούς – μια από τον Εχούντ Μπαράκ, μια από τον Εχούντ Ολμέρτ και δύο από τον Βενιαμίν Νετανιάχου – να χτίσουν μια ειρήνη με την Συρία. Αυτή η κοινή ιστορία με το καθεστώς Άσαντ έχει σχέση όταν εξετάζεται η στρατηγική τού Ισραήλ για τον διαρκή εμφύλιο πόλεμο στην Συρία. Ο πιο σημαντικός στρατηγικός στόχος του Ισραήλ σε σχέση με την Συρία ήταν πάντα μια σταθερή ειρήνη και αυτό δεν είναι κάτι που έχει αλλάξει ο σημερινός εμφύλιος πόλεμος. Το Ισραήλ θα παρέμβει στην Συρία, όταν το κρίνει αναγκαίο. Οι πρόσφατες επιθέσεις μαρτυρούν αυτή την αποφασιστικότητα. Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι τα χτυπήματα επικεντρώνονται αποκλειστικά στην καταστροφή αποθηκών όπλων και ότι το Ισραήλ δεν έχει δώσει καμία ένδειξη ότι θέλει να παρέμβει περαιτέρω. Η Ιερουσαλήμ, εν τέλει, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ενεργή επίσπευση της πτώσης του Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Το Ισραήλ γνωρίζει ένα σημαντικό πράγμα για την οικογένεια Άσσαντ: τα τελευταία 40 χρόνια, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν κάποια μορφή ηρεμίας κατά μήκος των συνόρων. Τεχνικά, οι δύο χώρες ήταν πάντα σε πόλεμο – η Συρία δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει επίσημα το Ισραήλ – αλλά το Ισραήλ είχε τη δυνατότητα να υπολογίζει στις κυβερνήσεις του Χάφεζ και του Μπασάρ Άσαντ για να επιβάλει την Συμφωνία για τον Διαχωρισμό των Δυνάμεων, του 1974, στην οποία και οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός στα Υψώματα του Γκολάν, στην διαμφισβητούμενη πλεονεκτική στρατηγικά περιοχή κατά μήκος των κοινών συνόρων τους. Πράγματι, ακόμα και όταν οι ισραηλινές και οι συριακές δυνάμεις ήταν ¨εγκλωβισμένες¨ σε σφοδρές μάχες το 1982 κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου, τα σύνορα παρέμειναν ήρεμα.
Το Ισραήλ δεν αισθάνεται τόσο σίγουρο, όμως, για τις πλευρές της τρέχουσας σύγκρουσης και δικαιολογημένα. Από τη μια πλευρά, υπάρχουν οι δυνάμεις των ανταρτών, μερικοί από τους οποίους λειτουργούν όλο και περισσότερο υπό την επιρροή της Αλ Κάιντα. Από την άλλη, υπάρχουν οι στρατιωτικές δυνάμεις της συριακής κυβέρνησης, οι οποίες εξακολουθούν να είναι υπό την διοίκηση του Άσαντ, αλλά εξαρτώνται όλο και περισσότερο από την Ιρανική Επαναστατική Φρουρά και την Χεζμπολάχ, η οποία επίσης έχει τη βάση της στο Ιράν. Το Ιράν είναι το μόνο ξένο κράτος με στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφος της Συρίας και παρ’ όλο που υποστηρίζει τον Άσαντ, πιέζει επίσης την κυβέρνησή του να εξυπηρετεί περισσότερο τους στόχους του Ιράν – συμπεριλαμβανομένου του να επιτραπεί η διέλευση προηγμένων όπλων από την Συρία στον νότιο Λίβανο. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Αλί Σαλεχί στην Δαμασκό, στην διάρκεια της οποίας ανακοίνωσε ότι το Ιράν δεν θα επιτρέψει στον Άσαντ να πέσει ανεξάρτητα από τις συνθήκες, υπογράμμισε περαιτέρω το βάθος της συμμετοχής του Ιράν στις μάχες. Είναι απολύτως κατανοητό, με άλλα λόγια, ότι το καθεστώς μετά τον Άσαντ στην Συρία θα ήταν σαφώς υπέρ της Αλ Κάιντα ή ακόμα και πιο ανοιχτά υπέρ του Ιράν. Οτιδήποτε από τα παραπάνω θα ήταν απαράδεκτο για το Ισραήλ.
Φυσικά, ένας εκτεταμένος εμφύλιος πόλεμος στην Συρία δεν εξυπηρετεί ούτε τα συμφέροντα του Ισραήλ. Το συνεχιζόμενο χάος προσελκύει ισλαμιστές από άλλα σημεία της περιοχής και απειλεί να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή του Ισραήλ, όπως τον Λίβανο, την Ιορδανία και το Ιράκ. Θα μπορούσε, επίσης, να προκαλέσει τον Άσαντ να χάσει τον έλεγχο των αποθεμάτων του από χημικά όπλα ή να αποφασίσει να βασιστεί περισσότερο σε αυτά.
Ακόμα κι αν τα προβλήματα ετούτα έχουν άμεσο αντίκτυπο στο Ισραήλ, η ισραηλινή κυβέρνηση πιστεύει ότι θα πρέπει να ασχοληθεί με αυτά με έναν τρόπο που δεν θα την αναγκάσει να παίξει καθοριστικό ρόλο για την τύχη του Άσαντ. Αντ’ αυτού, θα προτιμούσε να διατηρήσει την ουδετερότητά της στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Το Ισραήλ δεν θέλει να δελεάσει τον Άσαντ να στοχοποιήσει το απόθεμα των ισραηλινών πυραύλων – ούτε θέλει να αποξενωθεί από την κοινότητα των Αλεβιτών που θα παραμείνει στα σύνορα του Ισραήλ, ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου της Συρίας.
Οι πρόσφατες επιθέσεις ήταν μια τέτοια περίπτωση. Το Ισραήλ δεν δίστασε να διατάξει αεροπορικές επιθέσεις όταν είχε πληροφορίες ότι τα όπλα επρόκειτο να διοχετευτούν από την Συρία στην Χεζμπολάχ. Παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ φρόντισε να μην αναλάβει επίσημα την ευθύνη για την συγκεκριμένη επίθεση, ο υπουργός Άμυνας, Μοσέ Γιαλόν, δήλωσε δημοσίως ότι η πολιτική του Ισραήλ συνίσταται στο να εμποδίσει την διέλευση των στρατηγικών όπλων από την Συρία στον Λίβανο. Αλλά, παράλληλα με την ανταλλαγή μηνυμάτων, το Ισραήλ επίσης έκανε και φανερή και συγκαλυμμένη προσπάθεια να ενημερώσει τον Άσαντ ότι η Ιερουσαλήμ ήταν αποφασισμένη να παραμείνει ουδέτερη στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Το γεγονός ότι αυτά τα μηνύματα ελήφθησαν στην Δαμασκό αντικατοπτρίζεται στην σχετικά συγκρατημένη απάντηση από το καθεστώς Άσαντ: ένας κατώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών έκανε μια δημόσια καταγγελία του Ισραήλ – και ακόμη και τότε η συριακή κυβέρνηση έδωσε μόνο μια αόριστη υπόσχεση για αντίποινα, υποσχόμενη να ανταποκριθεί σε χρονική στιγμή και με τρόπο της επιλογής της.
Όσο ωμός κι αν έχει γίνει ο συριακός πόλεμος, το Ισραήλ πιστεύει ότι μια άλλη διεθνής κρίση είναι ακόμη πιο επείγουσα: η συνέχιση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Στην Ιερουσαλήμ πίστευαν από καιρό ότι τα μέσα του 2013 θα είναι το σημείο λήψης αποφάσεων για τις σχέσεις της με το Ιράν. Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θέλει να επικεντρώσει τους δικούς του πεπερασμένους πόρους σε αυτήν την κρίση – και θα προτιμούσε κι ο υπόλοιπος κόσμος να κάνει το ίδιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ θα καταβάλει προσπάθειες για να υποστηρίξει ενεργά τον Άσαντ: Όπως και οι περισσότερες άλλες χώρες, το Ισραήλ πιστεύει ότι είναι μόνο θέμα χρόνου έως ότου ο Σύριος ηγέτης χάσει την εξουσία. Αλλά, μια χώρα του μεγέθους τού Ισραήλ θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της και η Ιερουσαλήμ δεν αισθάνεται ότι βοηθώντας να διαμορφωθεί μια κατάλληλη εναλλακτική λύση για τον Άσαντ είναι προς το συμφέρον της ή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της. Θα αφήσει το καθήκον αυτό σε άλλους. Πράγματι, το Ισραήλ έχει στηρίξει την πρωτοβουλία από την Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να οργανώσουν μια ειρηνευτική διάσκεψη με στόχο την επίλυση της σύγκρουσης. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της διάσκεψης, η Ιερουσαλήμ σίγουρα θα υπενθυμίσει τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στην Μόσχα ότι έχουν κοινό συμφέρον για να προλάβουν μια μόνιμη παρουσία του Ιράν ή της τζιχάντ στο συριακό έδαφος.
Υπό αυτή την έννοια, είναι ασφαλές να πούμε ότι ο Άσαντ δεν είναι ο μόνος αποδέκτης μυστικών επικοινωνιών από το Ισραήλ. Αυτό αφήνει δύο ερωτήματα – πότε ο Λευκός Οίκος θα αποφασίσει ποια θα είναι η δική του πολιτική και πώς θα την εφαρμόσει.
Efraim Halevy, διοικητής της Mossad 1998-2002

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

ADDRESS OF THE AMBASSADOR OF ISRAEL, MS. IRIT BEN-ABBA, AT THE UNVEILING CEREMONY FOR THE HOLOCAUST MEMORIAL OF THE JEWS OF KAVALA

 

Ομιλία της Πρέσβεως του Ισραήλ στην Καβάλα

  •  στην Τελετή αποκαλυπτηρίων του Μνημείο Ολοκαυτώματος
  • icon_zoom.png
     
    "Κύριε Υφυπουργέ, κ.  Γενικέ Γραμματέα Παιδείας και Θρησκευμάτων, κύριε Αντιπεριφερειάρχα, κυρία Δήμαρχε, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριε Πρόεδρε του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, κύριε Πρόεδρε της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, κύριε  Έζρα Μπακόλα, κύριε Βίκτωρ Βενουζίου, μέλη των Ελληνικών Ισραηλιτικών Κοινοτήτων, διακεκριμένοι καλεσμένοι.
    Έχουν περάσει 70 χρόνια από τότε που ο Σοβιετικός Στρατός έσπασε τις πύλες του στρατοπέδου θανάτου στο Αούσβιτς – Μπίρκεναου.  Δυστυχώς δεν συνέβη νωρίτερα αν και σήμερα οι ιστορικοί πιστεύουν ότι οι συμμαχικές δυνάμεις γνώριζαν για τις συστηματικές δολοφονίες που διέπραττε η Ναζιστική μηχανή θανάτου πολύ πριν τον Ιανουάριο του 1945.  Εάν είχαν καταλάβει τα στρατόπεδα νωρίτερα, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι και άλλοι αιχμάλωτοι θα είχαν επιβιώσει από την φρίκη.
    “Εμείς οι επιζώντες δεν θέλουμε το παρελθόν μας να γίνει το μέλλον των παιδιών μας,” δήλωσε ένας από τους ελάχιστους επιζώντες στην πρόσφατη επιμνημόσυνη τελετή στο Αούσβιτς για τα 70 χρόνια από την λήξη του Πολέμου.  Αυτή η προφητεία μπορεί να γίνει πραγματικότητα εάν η γενιά μας δεν επαγρυπνήσει όσον αφορά στη μνήμη του παρελθόντος.
    Δυστυχώς, η πόλη της Καβάλας, επέλεξε λάθος δρόμο στο θέμα της προώθηση της μνημόνευσης πριν μόλις δύο εβδομάδες.  Ήταν πολύ ατυχές το γεγονός ότι 70 χρόνια μετά από την σκοτεινότερη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας- κατά την οποία άνθρωποι εξοντώθηκαν μόνο και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι- ελήφθη απόφαση εδώ στην Καβάλα που απέρριπτε αυτή την σελίδα της ιστορίας της Ελληνο-Εβραϊκής Κοινότητας της πόλης.
    Πως απαιτούμε από τις νέες γενιές να μην επαναλάβουν τα τρομερά λάθη των γηραιότερων εάν δεν γνωρίζουν το παρελθόν; Πως απαιτούμε από τη νέα γενιά να απορρίψει τη μισαλλοδοξία και να προωθήσει την ανεκτικότητα προς τους άλλους ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής και θρησκευτικών πεποιθήσεων – Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων- όταν υιοθετούμε αποφάσεις με αντισημιτικό ύφος;
    Χαιρετίζω την άμεση και επίσημη αντίδραση της Ελληνικής Πολιτείας – που εκφράστηκε από τον Γενικό Γραμματέα, κ.  Γιώργο Καλαϊτζή, ο οποίος καταδίκασε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας – καθώς και τις ανακοινώσεις πολλών ελληνικών κομμάτων, της Ελληνικής Εβραϊκής Κοινότητας και των διεθνών εβραϊκών οργανώσεων, οι οποίες άσκησαν πιέσεις στην Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο, ώστε να επιτρέψουν την πραγματοποίηση αυτής της τελετής σήμερα.  Ήταν η σωστή απόφαση,  ωστόσο όλη αυτή η εμπειρία μας άφησε κάποια συναισθήματα πίκρας και θλίψης.
    Κυρίες και Κύριοι,
    Πριν το Ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι της Καβάλας αριθμούσαν περί τα 1.500 άτομα.  Οι Εβραίοι της περιοχής ήλθαν από τη Γη του Ισραήλ, ενώ κάποιοι διέφυγαν από την Ιερά Εξέταση στην Ισπανία τον 15ο αιώνα.  Ζούσαν μια άνετη ζωή σε αρμονία με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους σε αυτή την περιοχή για γενιές. Το 1943, όταν οι Ναζί πήραν την απόφαση να εξοντώσουν τον Ελληνικό Εβραϊσμό, υπήρχαν μερικοί Έλληνες, μεταξύ των οποίων και Μητροπολίτες σε διάφορες πόλεις, που με κίνδυνο τη ζωή τους διέσωσαν τους Εβραίους συμπατριώτες τους – τους φίλους και γείτονές τους.
    Δεν έχει υπάρξει άλλο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας που μπορεί να συγκριθεί με την βαρβαρότητα, την έκταση και το μέγεθος της Σοά (Ολοκαυτώμα του Εβραϊκού λαού). Κι’ αυτό το μήνυμα απευθύνεται σε σας κ. Υφυπουργέ, Παναγίωτη Σγουρίδη, απαντώντας στην ομιλία σας σήμερα.   Στις μέρες μας το φίδι του φονταμενταλισμού και του εξτρεμισμού δείχνει και πάλι το άσχημο πρόσωπό του.  Πρέπει να θυμόμαστε ότι το κακό δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο καμίας  θρησκείας,  χώρας ή εθνικότητας.   Από την φύση του, το κακό επιχειρεί σε διαχωρισμούς και διακρίσεις μεταξύ της μιας ζωής και της άλλης, μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός άλλου.  Παρά ταύτα, η μόνη πραγματική διαφορά είναι μεταξύ του καλού και του κακού – μεταξύ του ανθρωπισμού και του σκοταδισμού.  Είναι δική μας ευθύνη να επιλέγουμε το σωστό από το λάθος – το καλό από το κακό.
    Το συγκινητικό και εντυπωσιακό μνημείο αποτελεί ευγενική δωρεά του κυρίου Βίκτωρα Βενουζίου, ο οποίος εργάστηκε ακατάπαυστα επί πολλά χρόνια για να πραγματοποιηθεί αυτή η τελετή.  Το Αστέρι του Δαυίδ χαραγμένο πάνω στο μνημείο,  ήταν πάντα το σύμβολο του Εβραϊκού λαού.  Ήταν το ίδιο σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε κατά το Ολοκαύτωμα για την στοχοποίηση των Εβραίων και την θανάτωσή τους εξαιτίας της πίστης και καταγωγής τους.  Αποτελεί επίσης το σύμβολο που εκπροσωπεί την αντοχή και επιβίωση του Εβραϊκού λαού στην Ιστορία.  Το Αστέρι του Δαυίδ προβάλλεται περήφανα στη σημαία του Κράτους του Ισραήλ, που εκπροσωπεί την αναγέννηση του εβραϊκού λαού στην ιστορική πατρίδα του.
    Η τελετή σήμερα στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα εναντίον του αντισημιτισμού σε μια περίοδο κατά την οποία δυστυχώς αναβιώνει στην Ευρώπη.  Οι Εβραίοι της Ευρώπης βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν δολοφονικό αντισημιτισμό που προέρχεται από το ριζοσπαστικό Ισλάμ και ακραίες δυνάμεις της Δεξιάς και Αριστεράς.  70 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο και πάλι οι βίαιες επιθέσεις εναντίον Εβραίων στην καρδιά μεγάλων Ευρωπαϊκών πόλεων της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου κι’ άλλων χωρών.  Μεταξύ των προσφάτων σημαντικών γεγονότων, συγκαταλέγονται η δολοφονία τεσσάρων Εβραίων στο Εβραϊκό Παντοπωλείο του Παρισιού φέτος τον Ιανουάριο, η δολοφονία μέλους της Δανικής Εβραϊκής Κοινότητας στη Μεγάλη Συναγωγή της Κοπεγχάγης τον Φεβρουάριο, η δολοφονία δύο Ισραηλινών τουριστών στο Εβραϊκό Μουσείο Βρυξελλών τον Αύγουστο του 2014, και η βάρβαρη δολοφονία τεσσάρων παιδιών και ενός ραβίνου σε εβραϊκό σχολείο στην Τουλούζη της Γαλλίας το 2012.   Υψηλόβαθμοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι όπως ο Αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Frans Timmermans και ο Γάλλος Πρωθυπουργός, Emmanuel Valls, έχουν κρούσει των κώδωνα του κινδύνου για τον αυξανόμενο αντισημιτισμό, υπογραμμίζοντας ότι απειλεί τον κοινωνικό ιστό της ίδιας της Ευρώπης.
    Στην Ελλάδα, ο αντισημιτισμός έχει εκφραστεί με την βεβήλωση και τον εμπρησμό εβραϊκών χώρων μεταξύ των οποίων συναγωγές και νεκροταφεία, την ρητορική μίσους σε ακραία ΜΜΕ και ιστοσελίδες και την άνοδο νέο-Ναζιστικών δυνάμεων όπως είναι η Χρυσή Αυγή.  Ο Αντιρατσιστικός Νόμος που υιοθετήθηκε τον Σεπτέμβριου του 2014,  ο οποίος προσδιορίζει τις εκφράσεις αντισημιτισμού ως αδικήματα αποτέλεσε ένα θετικό βήμα. Κορυφαία μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν αποφυλακιστεί εν όψει της δίκης τους με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης.  Τελικά, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε στην απόδοση της δικαιοσύνης, όταν η πολυαναβληθείσα δίκη τους, ξαναρχίσει.
    Όμως δεν αρκούν μόνο τα νομικά μέτρα για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.  Πρέπει να αποδομηθεί η σκοτεινή ιδεολογία που βρίσκεται πίσω του.  Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την μνήμη και την παιδεία.  Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή κατά την οποία δεν θα υπάρχουν πλέον επιζώντες για να εξιστορήσουν τις εμπειρίες τους – σε μία εποχή που η Σοά θα διδάσκεται μόνο με μαγνητοσκοπημένες μαρτυρίες και γραπτή τεκμηρίωση.  Η άρνηση του Ολοκαυτώματος αυξάνεται όλο και περισσότερο στις ημέρες μας καθώς αυξάνονται οι φωνές που αμφισβητούν την ύπαρξή του.  Γι’ αυτό τον λόγο το μνημείο που αποκαλύπτεται εδώ σήμερα δεν έχει μόνο αναμνηστική στόχευση αλλά μπορεί να παίξει και έναν εκπαιδευτικό ρόλο, διδάσκοντας στη νέα γενιά την τραγωδία της Εβραϊκής Κοινότητας της πόλης καθώς και την ανάγκη για συνεχή επαγρύπνηση στην καταπολέμηση του εξτρεμισμού και του αντισημιτισμού.
    Θέλω να ευχαριστήσω τη Δήμαρχο, το Δημοτικό Συμβούλιο και τους πολίτες της Καβάλας για την φιλοξενία τους σήμερα.  Ελπίζω αυτό το μνημείο να το επισκεφθούν συχνά οι πολίτες της Καβάλας, ιδιαίτερα οι νέοι, και ότι θα γίνει γνωστή  η ιστορία των Εβραίων της Ελλάδας και της Καβάλας σε όλους.
    Ολοκληρώνοντας θέλω να επιδείξω τον σεβασμό μου στις αδικοχαμένες ψυχές των Εβραίων με την εβραϊκή προσευχή για τα θύματα του Ολοκαυτώματος:
    “Κριτή της Γης, σε παρακαλώ να θυμάσαι τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν σαν το νερό – το αίμα των πατεράδων και των γιών – το αίμα των μητέρων και των μωρών τους . . “
    Ευχαριστώ.   
     
    ADDRESS OF THE AMBASSADOR OF ISRAEL, MS. IRIT BEN-ABBA, AT THE UNVEILING CEREMONY FOR THE HOLOCAUST MEMORIAL OF THE JEWS OF KAVALA (Sunday, 7 June 2015)
    Mr. Deputy Minister, Mr. Secretary General of Education and Religion, Mr. Vice Governor, Mrs. Mayor, members of the Municipal Council, President of the Central Board of Greek Jewish Communities (KISE), President of the Thessaloniki Jewish Community, Mr. Ezra Bakolas, Mr. Victor Venouziou, representatives of Greek Jewish Communities, distinguished guests. 
    It is 70 years since the Red Army threw open the gates of the Auschwitz-Birkenau death camp. Unfortunately, it did not happen earlier even though today historians believe that the allied countries had information about the systematic murder being perpetrated by the Nazi killing machine long before January 1945. Had they taken over the camps earlier, hundreds of thousands of Jews and others could have survived the horror.
    “We survivors don’t want our past to be our children’s future” said one of the very few survivors in the recent ceremony in Auschwitz commemorating 70 years since the end of the War.  This prophecy may become a reality unless our generation is vigilant in remembering the horrors of the past.  
    It is unfortunate that this city, Kavala, chose the wrong path in promoting this remembrance just two weeks ago. It was very unfortunate that 70 years after the darkest period in world history – in which people were exterminated because of the mere fact that they were Jews - a decision was taken here in Kavala to reject this chapter in the history of the city’s Greek Jewish Community.
    How can we expect the younger coming generations not to repeat the horrible mistakes of older ones unless they are aware of the past? How can we expect the new generation to reject intolerance and promote acceptance of others regardless of race, creed, or religion - of Jews, Christians and Muslims alike- if we adopt decisions that have anti -Semitic overtones?
    I applaud the immediate official reaction of the Greek Government expressed by Secretary General Giorgos Kalaitzis, denouncing the decision of the Municipality of Kavala, as well as the statements of many Greek political parties, the Greek Jewish Community and international Jewish organizations, which put pressure on the Mayor and the Municipal Council to allow the ceremony to take place today.  It was the right thing to do although the whole the experience left us with some bitterness and sorrow. 
    Ladies and Gentlemen,
    Prior to the Holocaust, the Jews of Kavala numbered around 1500 people. Jews in the region came to Greece from the Land of Israel thousands of years ago while some escaped the Spanish Inquisition in the 15th century. They lived a comfortable and harmonious life with the Orthodox Christians and the Muslims of this region for generations. In 1943, when the Nazis took the decision to exterminate Greek Jewry, there were few Greeks including Metropolitans in various cities, who risked their lives to save their fellow Jewish compatriots - their neighbors and friends. 
    There has been no atrocity in the history of humanity that can compare in its brutality, scope and magnitude with the Shoah, the Holocaust, of the Jewish People. And this message is directed to you Mr. Deputy Minister, Panagiotis Sgouridis, in response to your address today.
    In our time, the serpent of fundamentalism and extremism is rearing its ugly head again.  We must remember that evil is not the exclusive property of any specific religion, country or ethnic group. By its nature, evil seeks to differentiate and discriminate between one life and another, between one human being and another.  However, the only real difference is between good and evil- between humanity and darkness.  It is our responsibility to always choose right over wrong- to choose good over evil. 
    The touching and impressive monument is the kind donation of Mr. Victor Venouziou, who worked tirelessly over many years to have this ceremony take place.  The Star of David which adorns has always the symbol of the Jewish people. It was the same symbol used to target Jews during the Holocaust and send them to their deaths based solely on their faith and heritage.  It is also the symbol which represents the perseverance and survival of the Jewish people throughout history. The Star of David is proudly displayed on the flag of the State of Israel, which represents the rebirth of the Jewish nation in its historic homeland.
    The ceremony today sends out a powerful message against anti-Semitism at a time when it is unfortunately experiencing a resurgence in Europe.  European Jews find themselves facing deadly anti-Semitism stemming from radical Islam and extremist forces on the Right and Left.  70 years after World War II, violent attacks against them have once again become commonplace in the heart of major European cities in France, Germany, Belgium and other countries  Just to mention a few major recent incidents among many, they include the murder of four Jews in the Kosher Supermarket in Paris in January this year, the killing of a member of the Danish Jewish Community at the Great Synagogue in Copenhagen in February, the murder of two Israeli tourists at the Brussels Jewish Museum in August 2014 and the brutal killing of four children and a Rabbi in a Jewish School in Toulouse, France in 2012.   Leading European officials like the EU Commission Vice President, Frans Timmermans, and French Premier, Emmanuel Valls, have sounded an alarm about the growing anti-Semitism stressing that it threatens the very social fabric of Europe. 
    In Greece, anti-Semitism has been expressed through the desecration and arson of Jewish sites including Synagogues and cemeteries, hate speech in extremist media and websites and the rise of neo-Nazi forces like the Golden Dawn.  The anti-Racism Law adopted in September 2014, defining anti-Semitic expressions as crimes was a positive step.  Leading members of the Golden Dawn have been released from prison pending trial on charges of constituting a criminal organization.  We can only hope that justice will be finally rendered when their trial, which has been repeatedly postponed, resumes.
    However, legal means are not enough to combat anti-Semitism.  The dark ideology behind it must also be dismantled.  This can only be achieved through remembrance and education. We are now entering a new era in which there will no longer be any living survivors to recount their experiences - an age  in which the Shoah will only be taught through recorded testimonies and documentation.  Holocaust denial is also becoming more prevalent in our time with an increasing number of voices questioning its existence.  This is why the memorial unveiled here today not only serves a commemorative function, but can play an educational role in teaching the younger generation about the tragedy of the city’s Jewish community as well as  the need for constant vigilance in combating extremism and anti-Semitism.
    I thank the Mayor, the Municipal Council and the citizens of Kavala for hosting us here today.  I hope that this monument will be visited often by the city's citizens, especially its youngsters, and that the story of the Jews of Greece and those of Kavala will become known to all.
    I conclude by paying my deepest respects to the venerable lost Jewish souls with the Jewish prayer for the victims of the Holocaust:
    "Judge of the Earth please remember the rivers of blood shed like water - the blood of fathers and sons- the blood of mothers and their babies”.  .  
    Thank you

Η Χαμάς χρησιμοποιεί τους Παλαιστινίους σαν ανθρώπινη ασπίδα



ο Σάμπυ Μιωνής
 
Η βασική διάφορα μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, είναι οτι οι Ισραηλινοί δοξάζουν την ζωή, ενώ οι φανατικοί ισλαμιστές της Χαμάς δοξάζουν τον θάνατο.
Το Ισραήλ κάνει οτι μπορεί για να προστατεύσει τους πολίτες του απο τις ρουκέτες και τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς και των άλλων ισλαμιστικών οργανώσεων της Γάζας, των οποίων οι υπουργοί εξωτερικών της ΕΕ ζήτησαν τον αφοπλισμό, ενώ η Χαμας θυσιάζει αμάχους Παλαιστινίους προκειμένου να κερδίσει έναν επικοινωνιακό αγώνα και φυσικά την χρηματοδότηση που αυτό συνεπάγεται.

 Το Ισραήλ δεν ξεκίνησε ούτε και αυτήν την σύρραξη, όπως δεν είχε ξεκινήσει και τις προηγούμενες.
Μετά την απαγωγή και άγρια δολοφονία τριών νέων, Εβραίων παιδιών απο την Χαμάς και την δολοφονία ενός 16χρονου Παλαιστίνιου από Εβραίους εξτρεμιστές, η Χαμάς άρχισε να βρέχει ρουκέτες στο μεγαλύτερο μέρος του Ισραήλ, υποχρεώνοντας τους πολίτες του να ζουν στα καταφύγια και την φυσιολογική ζωή να παγώνει.
Το Ισραήλ, ως κράτος δικαίου, συνέλαβε σχεδόν αμέσως τους δολοφόνους του νεαρού Παλαιστίνιου και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος αλλα και οι πολίτες καταδίκασαν σφόδρα την αποτρόπαια αυτή πράξη.
Την ίδια στιγμή, η δολοφονία των νεαρών Ισραηλινών έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς απο μεγάλο μέρος των Παλαιστινίων, κυρίως στην Γάζα. Δυστυχώς, η Παλαιστινιακή αρχή δεν έχει συλλάβει τους δολοφόνους των τριών παιδιών, παρόλο που τα ονόματα τους και οι φωτογραφίες τους, έχουν δημοσιοποιηθεί απο το Ισραήλ και είναι γνωστά μέλη της Χαμάς.

Αμέσως μετά η Χαμάς ξεκίνησε μια εκστρατεία βομβαρδισμών των Ισραηλινών πόλεων, χρησιμοποιώντας όχι μόνο ρουκέτες δικής τους κατασκευής, αλλα και ιρανικούς πυραύλους που φτάσανε μέχρι την Χάιφα, το Τελ Αβιβ και την Ιερουσαλήμ.
Αυτό οδήγησε το μεγαλύτερο μέρος των Ισραηλινών στα καταφύγια. Το Ισραήλ απάντησε όπως θα έκανε και η Ελλάδα αν δεχόταν παρόμοια επίθεση απο κάποιο γειτονικό κράτος, αλλα συγχρόνως πρότεινε στην Χαμάς κατάπαυση του πυρός και δέχτηκε αμέσως την Αιγυπτιακή πρόταση για το τέλος των εχθροπραξιών.
Η Χαμάς αρνήθηκε κάθε προσπάθεια για κατάπαυση του πυρός. Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν ανέλαβε δράση υπερασπιστή της Χαμάς και προπαγανδιστή του αντισιμητισμού.
Το οτι μεγάλο μέρος Ελλήνων πολιτικών και ΜΜΕ αναπαράγουν το παραλήρημα του Τούρκου πρωθυπουργού, ειναι λυπηρό και απορίας άξιο, παρόλο που σίγουρα σχετίζεται με την πρόσφατη μελέτη του Anti Defamation League σύμφωνα με την οποία το 69% των Ελλήνων τρέφει αντί Εβραϊκά αισθήματα, το μεγαλύτερο ποσοστό στον πλανήτη εκτός του Αραβικού κόσμου.

Οι αεροπορικές και χερσαίες επιχειρήσεις του Ισραήλ, έχουν στόχο τις ρουκέτες που σπέρνουν τον τρόμο στους πολίτες του, τους τρομοκράτες που τις στέλνουν και την καταστροφή των τούνελ που η Χαμάς έχει φτιάξει.
Αυτά ξεκινάνε στην Γάζα και καταλήγουν στο Ισραήλ για να χρησιμοποιηθούν για την απαγωγή Ισραηλινών πολιτών και άλλες τρομοκρατικές ενέργειες κατά αμάχων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τούνελ αυτά έχουν βάθος γύρω στα 30 μέτρα και μήκος που συχνά ξεπερνά το ένα χιλιόμετρο.
Το κόστος κατασκευής κάθε τέτοιου τούνελ ανέρχεται σε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται κατασκευαστικά υλικά τα οποία προορίζονται για ανθρωπιστικούς σκοπούς.
Ο μόνος τρόπος να καταστραφούν τα τούνελ αυτά που ξεκινάνε πάντα μέσα απο κτήρια, ειναι οι χερσαίες επιχειρήσεις. Δυστυχώς η Χαμάς στέλνει ρουκέτες στο Ισραήλ μέσα απο κατοικημένα κτήρια, αποθηκεύει ρουκέτες σε σπίτια, σχολεία, νοσοκομειακά οχήματα και τζαμιά.
Χρησιμοποιεί τους άμαχους για ασπίδα την ώρα που οι αρχηγοί της κρύβονται στην ασφάλεια των τούνελ και των υπογείων των νοσοκομείων. Μόλις πριν λίγες μέρες ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι σε σχολείο του στην Γάζα, βρέθηκαν 20 ρουκέτες, γεγονός που καταδίκασε.

Το Ισραήλ δεν στοχεύει άμαχους. Στοχεύει μόνο τρομοκράτες και τις υποδομές τους.
Ο ισραηλινός στρατός είναι ο μόνος στον κόσμο που πριν χτυπήσει κάποιον στόχο προειδοποιεί τους ενοίκους να τον εκκενώσουν, πετώντας φειγ βολάν, παίρνοντας τηλέφωνο με ηχογραφημένα μηνύματα και ρίχνοντας προειδοποιητικές βολές.
Είναι ο μόνος στρατός στον κόσμο που στήνει προσωρινά νοσοκομεία για να περιθάλπει τους τραυματίες του "εχθρού" του, μια και δεν θεωρεί εχθρό  του τον άμαχο πληθυσμό.
Δυστυχώς, όταν η Χαμάς βάζει αθώους ανθρώπους για ασπίδα των αρχηγών της και των υποδομών της, θρηνούμε και αμάχους.
Κάθε φορά που ένα αθώο παιδί σκοτώνεται, η καρδιά του Ισραήλ ματώνει.  
Υπεύθυνη όμως ειναι η Χαμας και όχι το Ισραήλ. Η Χαμάς δεν μπορεί να κριθεί με βάση την δυτική σκέψη.  Για την Χαμάς, το κόστος της ανθρώπινης ζωής, ακόμα και αυτό των παιδιών των Παλαιστινίων, ειναι μικρό μπροστά στο επικοινωνιακό κέρδος στο οποίο αποβλέπει.
Η Χαμάς δεν διστάζει να θυσιάζει τα ίδια της τα παιδιά προκειμένου να φωτογραφίζει εικόνες φρίκης.
 Η χρησιμοποίηση αμάχων για ανθρώπινη ασπίδα ειναι έγκλημα πολέμου που περιέργως, πολλοί ξεχνούν να καταδικάσουν.
Όπως ξέχασαν να καταδικάσουν την δολοφονία των τριων Εβραϊοπαιδων που ξεκίνησε αυτήν την σύρραξη.
Όπως ξέχασαν να καταδικάσουν την σφαγή 120.000 Σύριων τα τελευταία τρία χρόνια.
Όπως ξέχασαν να καταδικάσουν τις 1.500 ρουκέτες που έχει ρίξει η Χαμάς στο Ισραήλ τις τελευταίες δυο εβδομάδες.
Δεν ξεχνούν όμως να καταδικάσουν μια χώρα μικρότερη απο την Πελοπόννησο που προσπαθεί να επιβιώσει και να προστατεύσει, απο τους φανατικούς ισλαμιστές, τους πολίτες της, οι οποίοι, όπως και οι Παλαιστίνιοι, δεν έχουν που αλλού να πάνε.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Greece and Israel: Two States at the Tipping Point By Dr. Robert Zaller



Zaller Robert
Greece and Israel are two small modern states with ancient pasts, one at the geographical edge of Europe and the other of the West itself. Each has played a role in the shaping of Western civilization far out of proportion to its physical size. Each, in a different way, now faces a crisis that goes to the core of what that civilization means, today and tomorrow.
Greece joined the European Union under false pretenses in 2001. Its economy, classically underdeveloped, had many of the characteristics of such economies: overurbanization, clientelism, and elite corruption. It subsequently followed a classic trajectory of predatory loans and collusive borrowing by state actors over the next seven years, sealed by bribes and covert understandings. It will take a long time to fully disentangle the story, but the outlines are clear: Greek politicians mortgaged their country’s economic and cultural assets, and its political sovereignty as well, to international banks and to the hegemonic ambitions of the European Union’s dominant power, Germany. By 2008, Greek indebtedness, although a minor item on the balance sheet of the European Union, was enough that any large-scale crisis could render the country technically insolvent. Such a crisis occurred that year in the worldwide financial collapse known as the Great Recession.
Greece was swept up in this crisis in much the same way as other debtor nations, particularly on the periphery of Europe: Iceland, Ireland, Portugal, Spain, and Italy. All were subjected to ruthless regimes of austerity that led to severe economic contractions that, in the case of Greece and Spain, resulted in sustained unemployment above 25%—rates that exceeded the worst figures of the Great Depression of the 1930s. The purpose of this was to extract wealth to repay sovereign and banking creditors: in short, the very agents responsible for the financial crash would have their losses borne by their chief victims.
A not dissimilar scenario played out in the United States, where banks and corporations deemed too big to fail were bailed out at public expense. There was, however, a significant difference: the U.S. at no time contemplated the default of individual states, many of which were themselves at the point of bankruptcy. Instead, they were given direct cash infusions by Washington. Federal policy did many things in the wake of the crisis that exacerbated it, and great hardship was avoidably visited on the many millions who lost their homes and employment. But it did not attempt to single out particular states for fiscal punishment, or use the crisis as an opportunity to mulct them of their assets and strip them of their sovereign authority. This did occur in Europe, and especially in the case of Greece.
Greece was not only subjected to what has justly been called fiscal waterboarding to a greater extent than anywhere else in Europe, but it has also been excoriated and vilified as has no other EU member. It may or may not be a coincidence, but neither Ireland nor any of the other Mediterranean countries exposed to austerity resisted German aggression during World War II (Italy was, of course, an ally). Only Greece did. The Greeks have long memories of this experience, which resulted in an occupation that cost them 200,000 dead. It may be that the Germans do as well. In any case, the humiliation of Greece has been exemplary and thorough.
And the Greeks have at last rebelled. While all the other austeritized states of Europe have submitted to their punishment—that is to say, immiseration and forced wealth transfers—under quisling “conservative” regimes, Greece voted in a leftist coalition, Syriza, which has asserted the odd-sounding doctrine that actually starving citizens come before debt-hungry banks. The Germans and their fellow players in the European Central Bank responded with fury when the new government announced a 200 million euro relief fund for its neediest citizens without asking creditor permission. This has led to renewed threats to push Greece into open default and force its exit from the eurozone.
I think the Greeks should get up and leave on their own. I think they should have done so six years ago, when the EU imposed terms on them that were certain to plunge Greece into lasting depression and debt peonage, and put its economy into foreign receivership. It will be harder to do so today, but there is no other path forward unless the EU unclenches its jaws and permits Greece to recover on its own terms. The events of the past two months, and the ones that loom ahead, make it highly unlikely that it will do so.
Once Greece returns to its own currency, the drachma, it can either recalculate its obligations in terms of the drachma’s exchange value or opt for default. To survive, it will have to cultivate its assets, notably shipping and tourism, and put an end to its clientelism. It will also have to find fresh sources of capital, since it will certainly be frozen out of European currency markets, and almost as certainly the International Monetary Fund. It will have to find new diplomatic partners at the same time. Russia comes immediately to mind, and, not coincidentally, Greece’s new prime minister, Alexis Tsipras, will soon be visiting Moscow. China has already heavily invested in the reconstruction of Greece’s chief port, Piraeus.
Some observers think a Greek exit from the eurozone could lead to the unraveling of the European Union itself. There couldn’t be a happier result. Under German domination, the EU has become a Fourth Reich. In economic terms, it has been little better for much of Europe than the Third one was.
Israel has a different problem. Since it proclaimed statehood in 1948, its chief sponsor and protector has been the United States. Even before that, the Jewish community in Palestine was regarded in the Arab world as a spearhead of Western imperial interests. There has been more than a little truth to this perception. Israel joined Britain and France in their ill-conceived venture to seize the Suez Canal from Egypt in 1956. It was rescued from defeat and destruction by American intervention when the Arab League attacked it in 1973. It receives more military aid from the U.S. than any other country, and its security service, Mossad, is highly integrated with its American counterparts. The Iron Dome missile defense system that protected its cities from bombardment by Hamas last summer relied heavily on American subvention.
Since America’s chief geopolitical interest in the Middle East has been access to its oil, however, its support for Israel—whose presence as a felt intrusion on Muslim soil has never been accepted in the region—has always been a source of tension. This has been particularly true since 1967, when Israel occupied the West Bank of the Jordan River following the Six Day War. For nearly fifty years, the creation of an independent Palestinian state on this territory has been the principal diplomatic issue in the Middle East.
In the past several years, however, there has been a tectonic shift in the Middle East. The destabilizing effects of America’s invasion of Iraq produced the Arab Spring revolutions of 2011, the disastrous civil war in Syria, and the creation of a de facto Islamic state, ISIS, across broad swaths of northern Iraq and western Syria. The principal beneficiary of this unrest has been Iran, America’s chief rival in the Middle East, whose influence has grown exponentially in Iraq, Syria, Lebanon, and Yemen. An all-but declared war exists between Shi’ite Iran and the chief Sunni powers, Saudi Arabia and Egypt, and is being waged by proxy in Syria and Yemen. The U.S., seeking to keep its fast-weakening foothold in the region, has made an alliance of convenience with Iran against ISIS, and engaged it in multipower negotiations aimed at lifting economic sanctions in place against Iran for nearly two generations in return for a promise not to build nuclear weapons for ten years.
Since Iran has repeatedly proclaimed the annihilation of Israel as a solemn obligation since 1979, the prospect of cooperation if not accord between Teheran and Washington is a nightmare scenario for the Israelis, whose Prime Minister , Benjamin Netanyahu, made an impassioned plea before a joint session of Congress last month against the proposed nuclear treaty. An infuriated President Obama, seizing upon Netanyahu’s (since-retracted) comment that Israeli-Palestinian negotiations were a dead letter, all but threatened to leave Israel to its fate.
This is a hasty summary of a complex set of issues, but it raises for Israel, as in a different way for Greece, a pertinent question: why should it not take control of its fate?
Separating (not necessarily parting) from the United States would have important advantages—and challenges—for Israel. Israel’s destiny, if it is to have one, will be as a Middle Eastern country, not as an appendage of the West. It has, at the moment, decided assets to offer the Sunni powers in the region, most obviously its own nuclear capacity, but also its cyberwar skills and its intelligence network. A de facto alliance with Saudi Arabia and Egypt (with which it already cooperates) could have ancillary benefits on the Palestinian question, too. All of this is risky and, for the moment, conjectural; but Israel’s future in its neighborhood is as a savvy player protecting its own interests, not as an American proxy. It may not be the Israel we have been used to. But it might be an Israel with a better chance to survive.